Wie een maaltje mosselen in de pan gooit of huisvredebreuk pleegt bij een oester plaatst zich daarbij direct in de frontlinie van de voedselkringloop, op de plek waar de klappen uitgedeeld worden. De uitdrukkingsloze mossel, die enkel protestbewegingen met zijn huisdeur lijkt te maken is nog relatief onpersoonlijk, maar de happende scharen en de bewegende ogen en ledematen van de kreeft bezorgen zijn culinaire belager de twijfelachtige sensatie van moord, die welbeschouwd ook nog in de categorie lustmoord thuishoort. Er zijn zelfs liefhebbers die de slachtpartij graag aan een ander overlaten omdat ze het ‘gepiep van de kreeft niet aan kunnen horen.’ Tja. Ooit zag ik een reportage van een palingboer op de markt, die ter plekke de koppen van levende palingen afsneed. “Doet dat geen pijn?”, wilde een toekijkend kind weten. “Ach, ze wennen d’r an,” stelde de palingboer het kind gerust. Daar kom je bij een volwassene niet zo gemakkelijk mee weg, natuurlijk. Toch horen die -in het geval van de kreeft- ook graag een verklaring die het geweten sust en die is er ook, al realiseer ik mij dat ik met deze video bij sommigen een la van verontwaardiging opentrek die niet meer dicht wil.
Hoe dan ook, in het kort komt het erop neer dat een kreeft zijn verwerking in de keuken ervaart als niet meer dan een ‘sterk onaangename prikkel’, die we volgens Dr. Sømme van de Veterinaire faculteit van Oslo niet mogen verwarren met de emotioneel beladen pijnsensatie die wij mensen genieten. Nou ja, genieten…